همان طور که همه ما می دانیم  زینب کبری(س) برادی سید الشهدا (ع) فرزند علی مرتضی (ع) و فاطمه زهرا (س) است .

میان ایشان و برادی گرامیشان علاقه محبت خاصی بوده است که البته این علاقه فقط از طرف زینب (س) نبوده است.

 حضرت زینب (س) در رسوایی دشمنان و آشکارا کردن فلسفه عاشورا همچمنان مردی استوار و صبور بودند و اگر

زنان و دختران بخواهند دلیر باشند باید از زینب(س) درس صبوری و برد باری را بیامو زند .

وقتی حضرت زینب (س) در قتلگاه بدن قطعه قطعه شده حسین (ع) را دید بجای ضعف در برابر دشمن غدار، بدن

برادر را کمی بلند کرد و رو به آسمان گفت: اللهم تقبل منا هذا قلیل القربان. خداوندا! این قربانی اندک را از ما بپذیر!!

سبحان الله!...که این قربانی "قلیل" ست!!.....

در مجلس ابن زیاد هم هنگامی که او از روی شماتت به زینب علیهاالسلام گفت: "دیدی که خداوند با برادر و خاندانت

چه کرد؟" زینب علیهاالسلام در پاسخ فرمود: "ما رأیت الا جمیلا...؛ جز زیبا(یی) چیزی ندیدم،«ما رأیت الا جمیلا »

یعنی در اوج بلا زیبایی توحید و بلکه بالاتر ازآن جلوه ذات "جمیل" جل و علا را دیدن.....

او در روز یازدهم محرم وقتی که در گوداب قتلگاه کنار بدن پاره پاره برادرش امام حسین علیه السلام آمد،

بجای ناله و ضعف و با استواری وعظمت در برابر دشمن غدار و وحشی آن بدن را با دست هایش اندکی بلند

نمود و عرض کرد: "الهی تقبل منا هذا القربان؛ خدایا! این قربانی را از ما بپذیر."

و در روایتی دیگر آمده، عرض کرد:"اللهم تقبل منا هذا قلیل القربان؛ خداوندا! این قربانی اندک را از ما بپذیر!"

این تعبیر نشاندهنده نهایت فروتنی و سپاسگزاری حضرت زینب سلام الله علیها در پیشگاه خدا است،

و در عین حال تیری همچون شهاب ثاقب بر قلب دشمن است که هان ای دشمنان سنگدل هرگز نپندارید که

ما خوار شده ایم، بلکه ما سرافراز هستیم، چرا که برای خدا قربانی داده ایم.

بر همین اساس، در مجلس ابن زیاد در کوفه, ابن زیاد با گستاخى و بى ادبى در حضور

بازماندگان شهیدان به زینب(س) گفت: ((حمد و سپاس خداوندى را که شما را رسوا کرد

و دروغ شما را آشکار نمود.)) اگر این سخن گستاخانه بى جواب مى ماند, به روحیه بازماندگان

شهیدان آسیب مى رسید و اثر منفى مى گذاشت, ولى زینب(س) با کمال قاطعیت در پاسخ او

فرمود: ((انما یفتضح الفاسق و یکذب الفاجر و هو غیرنا; فقط شخص فاسق رسوا مى شود,

 و بدکار دروغ مى گوید و او دیگرى است, نه ما.))

و باز او از روی شماتت به زینب سلام الله علیها گفت: "دیدی که خداوند با برادر و

خاندانت چه کرد؟" در پاسخ فرمود: " مَا رَاَیتُ إِلاَّ جَمِیلا ...؛ جز زیبایی چیزی ندیدم،

اینان افرادی بودند که خداوند مقام ارجمند شهادت را سرنوشتشان ساخت، از این رو

داوطلبانه به آرامگاه های خود شتافتند، و بزودی خداوند بین آنان و تو جمع کند، تا تو

را به محاکمه بکشند، اکنون بنگر در آن محاکمه چه کسی پیروز و چه کسی شکست خورده و

درمانده است؟ مادرت به عزایت بنشیند، ای پسر مرجانه."(3)